Iedere dag een beetje....

 In mijn naaste omgeving heb ik genoeg meegemaakt wat betreft operaties, ziekenhuisopnames, ernstig zieke familieleden en vrienden en ook hebben we de nodige begrafenissen gehad de afgelopen jaren. Altijd stond ik er (dicht-)bij en keek er naar, hielp waar het kon en was blij dat het mij niet betrof. Al 25 jaar heb ik nu mijn eigen salon en ik ben eigenlijk nog nooit echt lang ziek geweest. Oké, een paar jaar geleden ging het niet goed met mijn rug en was ik een aantal weken uit de roulatie, maar verder dan een paar dagen verkouden of grieperig kwam ik eigenlijk niet. 

Totdat ik vlak voor mijn 50-ste verjaardag opeens bij de huisarts zat die mij eigenlijk nog dezelfde middag naar het ziekenhuis wilde hebben. Dit lukte niet meer, maar een aantal dagen later zat ik er dan toch. De diagnose van de huisarts bleek juist en de enige keuze die ik had was een operatie.... Twee weken na mijn verjaardag was het zover. Als een gezonde jongedame van net 50 jaar ging ik naar de operatiekamer, om vervolgens een aantal uren later als een wrak die niets meer kon weer wakker te worden. De operatie was gelukkig allemaal goed gegaan, nu kon het herstellen beginnen! 

Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.... Ondanks de ruggenprik voor de pijnstilling vond ik het met een snee van 20 cm. en 26 hechtingen in mijn buik niet echt een pretje dat het bed verschoond werd de volgende morgen. De derde dag ging de pijnstilling via de ruggenprik eruit en moest ik het alleen met pillen doen. Nou ik kan je vertellen dat ik niet blij was die dag. Ik moest mijn bed uit en ook weer zelf naar het toilet. Ik heb de hele wereld (inwendig) vervloekt, wat een pijn had ik. Gelukkig ging het plassen direct weer goed en mocht ik in principe naar huis, maar ik ben nog maar even een nachtje gebleven (mocht nog wel één, maar daar had ik geen zin in). De vierde dag heb ik er tegen geknokt om weer naar huis te mogen, en dat lukte. Het duizelde mij al toen ik van boven naar beneden in de rolstoel was vervoerd, maar ik ging weg!

Thuis had ik geen verpleegsters meer die mij het bed uitjoegen! Ik wilde eerst groot doen en niet zoveel liggen, maar al snel gaf ik mij gewonnen; met rust voelde ik mij het beste. Van alle kanten kwam het advies om het vooral rustig aan te doen en mij lekker te laten verwennen, dus nam ik het er van. 

Na 3 weken voelde het al een stuk beter en kon ik weer mijn spijkerbroek aan tijdens mijn wandelingen, dit was lekker stevig om mijn buik en dan was het lopen minder pijnlijk.
Iedere dag kon ik een stukje verder lopen en na 6 weken zat ik zelfs weer op de fiets en mocht ik weer autorijden. Wat een heerlijk gevoel was dat!
Negen weken na de operatie ging ik een beetje aan het werk. Het voelde wat onwennig, maar aan de andere kant ook erg vertrouwd. Ook hiermee iedere dag een klein beetje meer en langzaam mijn "conditie" opbouwen. Nu ben ik ondertussen een aantal weken weer aan het werk en gaan we richting de feestdagen. Wat is dit jaar toch snel voorbij gegaan! Het was een periode van iedere dag een beetje sterker worden en meer kunnen.
Volgend jaar ga ik er weer met frisse moed er tegenaan en dan iedere dag een beetje meer ..... genieten, omdat ik alles weer kan!
Rest mij nog om iedereen een hele gezellige feestmaand te wensen.